På mitt førre album er det ei linje som går slik:

Det er tusen millionar 
av kjende tre som fer forbi. 
Ja, det er grantre, myr, og det er mose 
i min eigen poesi.

«Inn i skogen» er vel ei slags etterprøving på om det stemmer.

Den som av tittelen ventar seg ei plate om bonitet, bark og bjørkeved vil nok bli skuffa. Men, ja, det har blive ein del skog dei siste par åra. Ein ting er at eg har laga musikk til NRK-serien Fotobonden. Ein annan ting er overtakinga av eit småbruk i Trysilskogen. Ganske langt inni skogen er det, med milevis med gran og furu til alle kantar. Eit landskap med uttrykk kan ein vel seie, tyngre og vidare enn dei lette kollane opp mot fjellet i Vinje. På eit tidspunkt fann eg ut at eg kunne prøve å bruke all denne skogen til noko. Noko anna enn berre å hogge ved og plukke molter i, eller å finne eit tema som passar når Fotobonden prøvar å få eit bilete av ei ørn. Bruke den som ståstad å skrive låtar utfrå. Det har eg gjort på dette albumet.

Når eg no sette desse songane saman til ei plate, så såg eg det for meg som ein slags roadmovie, men med ski og på blå swix i staden for i Ford Mustang og på Route 66. Songane er liksom refleksjonane eg-personen gjer seg i naturen og i dialog med den. Han tenker på sin eigen feigskap, røtene sine, våren, verda der ute og lykka der inne. Han tenker på kor han har havna i livet, og derfrå på uttrykket «godt nok». Er det ikkje eit ganske bra uttrykk i grunnen? Set liksom ei grense for higinga. Er det ikkje ganske bra når det er godt nok?

Og inne i skogen, kven møter han der, på ei myr med spreidd furuskog framom blåne bak blåne? Hans Børli så klart, skogsdiktaren, han som gjev skogen sjel og sinn. «Hoho!» ropar han, og det svarar i skogen, og alt er eitt, og alt heng saman. Det er ikkje noko å legge til eller trekke frå på det «Hoho»-et til Børli. Eller? Jau. Ein vil jo heim att og inn til sofa og Netflix.

«Inn i skogen» heiter plata. Den er spelt inn heime på musikkrommet i huset mitt på Lambertseter. Det er fyrste gongen eg sjølv står som produsent på mitt eige album. Eg hadde lyst til at det skulle låte slik som eg kunne få til. Liksom la mine eigne begrensingar setje rammene for soundet, bruke mest mogeleg av min palett – instrumenta mine her oppe på kontoret, hente fram den frimodige gleda frå den tid ein var ny i dette og ingenting kunne men alt var lov. Moro har eg hatt det! Så, når låtane hadde fått si form og liksom stod av seg sjølv, har bandet mitt kome opp og bidrege med sitt. Slik har det på mange vis også blitt ei bandplate også. Med Torstein Lofthus på trommer, Tor Egil Kreken på bass, David Wallumrød på piano, Alexander Pettersen på gitar og Håkon Aase på fele.

Det er ein duett på plata. Sigrid Aase er søstera til Håkon, og var vokalist i bandet Hajk. No har ho også gjeve ut ei soloplate med Hanne Hukkelberg som produsent. Men altså, i tillegg til dette syng ho på låten «Godt nok» på dette albumet. Det er eg veldig takksam for at ho ville bli med på.

Plata er miksa av Øystein Frantzvåg. Han har gjort mykje oppigjennom. Ein av dei finaste tinga han har gjort er å mikse Valkyrien si siste plate. Erlend Robstad har han også gjort, og mykje meir. Eg blei glad då han takka ja til å mikse denne. 

Fra midnatt kan du høre albumet her: https://OddNordstoga.lnk.to/Inniskogen